Kerstkaarten

Erik zit beneden de kerstkaarten te snijden. En omdat ik ze niet recht afgedrukt heb, gaat dat enigszins gepaard met gemompel, gekreun en gesteun. Toch weer mijn fout, denk ik...

Raar idee eigenlijk, die kerstkaarten. Wij sturen ze nog steeds ouderwets per snakemail, al dat ge-SMS en mail vind ik niet leuk. Niet persoonlijk of zoiets. Zou ik oud worden? Als je vindt dat je omgeving te nieuwerwets bezig is, gaat dat vaak over je eigen ouderwetsigheid, toch?

Enfin, kerstkaarten dus. Lekker burgerlijk, met de hondjes in de sneeuw, want dat is inmiddels traditie hier in Ortaffa.

Ondertussen is het nog steeds stervenskoud, dus de kerststemming, dat komt wel goed!

Koulijden...

Het is koud in Ortaffa. Kouder dan in Nederland, want wij rekenen er niet op dat het hier zo koud kan worden. De huizen hier in het Zuiden zijn er niet op gebouwd, centrale verwarming heeft niet iedereen (wij niet bijvoorbeeld). Dus hebben wij het koud. De bij de Hema gekochte elektrische onderdeken draait op volle toeren, sokken aan in bed en zo het is allemaal net uit te houden.

En dan te bedenken dat we hier naartoe verhuisd zijn voor de warmte. Met name Erik werd in Nederland letterlijk depressief van al het koude en grijze weer. Toch is hij hier niet depri van de kou, integendeel. Ik geloof juist dat hij het wel gezellig vindt! Van de week was hij een paar Fransen het fenomeen "gevoelstemperatuur" aan het uitleggen. Dat schijnt iets typisch Nederlands te zijn (wist ik niet). Ik daarentegen heb het helemaal gehad met koude voeten, lopende neus en de ene verkoudheid na de andere. Ik probeer het 's avonds enigszins op te lossen met warme toetjes uit de oven (Brusselse appelen etc), maar dat heeft weer andere nadelen.

Gelukkig vieren we Kerst in Nederland. Centrale verwarming, ook in de slaapkamer! Heerlijk!
Holland, here we come!

Lieve Lola in Frankrijk

Weer een klein verschilletje tussen Nederland en Frankrijk. Erik wees me op een klein artikeltje bij de "ingezonden brieven" (lieve Lola...) in een Frans tijdschrift. Een dame schreef dat ze een relatie had met haar buurman. Buurman was getrouwd en had kinderen en zijn vrouw was (uiteraard) niet op de hoogte van zijn echtelijke ontrouw. Dame in kwestie vroeg aan Lieve Lola of ze het maar niet gewoon aan de buurvrouw moest gaan vertellen, want buurman deed niets. Tot zover niets nieuws onder de zon.

En dan het antwoord van Lieve Lola. Lief mevrouwtje, u moet vooral niet de buurvrouw op de hoogte stellen, want dan riskeert u dat u de Zwarte Piet doorgespeeld krijgt. Nee, gewoon rustig doorgaan met de, zoals u zelf zegt, leuke relatie met buurman. Haal eruit wat eruit te halen valt en geniet van het leven. En wie weet, kiest buurman ooit wel eens voor u!

Het mogelijke antwoord van de Nederlandse Libelle: Lief mevrouwtje. Beseft u waar u mee bezig bent? Wat u doet is niet eerlijk naar alle betrokken partijen toe. Zeg tegen buurman dat hij kiest tussen u en zijn vrouw en stel hem daar een ultimatum voor. En durf een eind aan deze relatie te maken als hij geen beslissing neemt. Laat niet met u sollen en sol niet met anderen. Of zoiets.

Het stelletje in onze wandelclub is ook nog steeds een stelletje. Het halve dorp en omstreken weet ervan, maar niemand zegt tegen mevrouw C dat haar man haar bedondert met weduwe J. De algemene mening is, zolang mevrouw C het niet weet, is iedereen gelukkig. En dat is dus on-Hollands. Geloof ik. Hoop ik.

Vol verwachting klopt mijn hart...

Laatst probeerde ik aan een Franse vriend de lol van surprise-avond uit te leggen. Dat lukt nog wel, ook Fransen hebben gevoel voor humor. Maar wat dan precies een surprise is: het mag geen geld kosten en zelfgemaakt zijn en inspelen op een actuele gebeurtenis die te maken heeft met de ontvanger en dan ook nog liefst een beetje op de rand, gedicht erbij, en oh ja, niemand mag weten dat jij de gever bent... Onbegrip in het Franse kamp.

Ondertussen freubel ik surprises in elkaar, met de grootste voorpret natuurlijk. Zelfs al vindt mijn slachtoffer mijn kadootje niet leuk, het kan mij niet deren. Ik heb al genoeg lol van het maken van die onzin! A.s. zaterdag is het zover, ik kan bijna niet wachten!

Effe weg...

Ik ben effe weg, maar wanhoop vooral niet. zaterdag 27 november kunnen jullie weer genieten van mijn ontzettend leuke, tot nadenken zettende, gevatte, intelligente, diepgaande, gezellige, interculturele, stichtende, taalkundig verrassende en vooral weldoorwrochte stukjes.

Het vliegtuig was scratché.

Gisteren vertelde vriendin een mopje, best een leuke maar daar gaat het nu even niet over. In het verhaaltje crashte een vliegtuig, of zoals zij zei: "l'avion cratchait". Dat doen de Fransen vaker, een Engels woord zodanig verfransen dat iemand als ik het niet meer helemaal begrijpt of, erger nog, gaat lachen. Enkele voorbeelden:

• Een talkie-walkie heet hier een walkie-talkie (vraag me in godsnaam niet waarom)
• Chatten op internet heet chatcher (spreek uit als tsjatsjee)
• Een vliegtuig crasht dus niet, maar scratcht.

Nou jij weer...

Als de kat in China zit...

Mijn liefje zit in China, dus dat geeft mij de gelegenheid om schandelijk vaak te gaan wandelen. Niet omdat dat anders niet mag of zo, maar gewoon omdat ik nu toch niets beters te doen heb gedurende 3 weken. Er is afgelopen week sneeuw gevallen in de Pyreneeën, dus de sneeuwschoenen kunnen ook alweer uit het vet.

En ik voel het aan me water, dit gaat een super wandelseizoen worden! Geen blessures, mooi weer, goed gezelschap. We hebben met een aantal al een date om te gaan skiën zodra er voldoende sneeuw ligt.

100% Zwitserleven gevoel, maar dan zonder het geld, helaas...

Hoe doen ze het toch?

Gisteren ben ik terug gevlogen vanuit Eindhoven naar Gerona met Ryanair. En zoals elke keer als ik in het vliegtuig zit, vraag ik me af hoe ze het toch doen. Hoe kun je nou winst draaien, laat staan quitte draaien, op een vliegtuig van 240 stoelen, waarvan er ongeveer 200 bezet zijn en waarvan de gemiddelde prijs schat ik 60 euro per stoel is (en dan schat ik het hoog in). Dat is dan €12.000 in het laatje. Daar moet de kerosine en milieheffing voor betaald worden, het personeel (ik schat 6 mens), vast ook wel belasting en het vliegtuig wordt ervan onderhouden en afgeschreven. Dat kan toch niet?

Ik vermoed dat Ryanair start/landgeld krijgt van de vluchthavens waar ze komen. Anders kan het niet uit. Toch? Iemand ideeën? Want ik vlieg ongeveer 4xper jaar met Ryanair en ik zou het wel eens willen weten...

Leven met honden

Sinds onze honden niet meer bij ons op de slaapkamer slapen, is het iets minder geworden. Maar we moeten nog steeds erg oppassen met geluid maken 's ochtends vroeg. Tenminste, als we nog even willen blijven liggen. Je uitrekken levert al genoeg decibel voor een hond om te horen dat de baas wakker is. Gevolg: twee honden die de trap op stormen en voor de deur van de slaapkamer gaan zitten piepen. Aini (de blonde Lab) doet dat op klagelijke en zangerige toon. Bij Tara (zwart) is het meer een soort gepijnigd kreunen. En dan steeds harder: "horen jullie ons wel".

Ik doe dan net of ik niets hoor (Erik ook trouwens), want de eerste die zegt "shit, de honden zijn wakker", die maakt dan officieel de ander wakker en dan moet die eerste de honden uit gaan laten. Snap je hem? Meestal zijn Eriks zenuwen iets zwakker dan de mijne en staat hij op. En ik blijf nog even liggen.

Niet slecht he, het Franse leven?

Een nieuwe look...

Ik had er genoeg van, het moest eraf. De kapster had geen tijd en ik werd GEK van de pony die in mijn ogen hing. Toen heb ik Erik eens lief aan gekeken en die heeft de schaar erin gezet.

Dus voor alle haar-puristen (mn de nichtjes, schoonzussen, vriendinnen, moeder en zus): sorry. Voor alle anderen: probeer het ook eens, het voelt erg lekker!

Meiden van 14...

Mijn nichtje van 14 en haar vriendinnetje logeren bij ons deze week. Meteen ook de reden van deze blogloze periode. Maar het komt wel weer goed hoor, volgende week of zo. Voorlopig zit ik nog even de hele dag liedjes te zingen (Sponge Bob Square Pants / Let's talk about sex baby), Gooische vrouwen te kijken en dagprogramma's af te werken.

Dus, even een lam weekje maar volgende week ga ik weer iets leuks verzinnen.

Doei!

H E L P, ik heb dringend hulp nodig !

Waarom lekt een theepot bij het thee inschenken van een kopje thee? Waarom lukt het me niet om thee in te schenken zonder de tafel te benatten? Wie kan mij helpen?

In Nederland kun je een plastic tuutje kopen dat je op de tuit van de pot zet en dat schijnt te helpen. Zo'n ding dat je oma had omdat haar theepot wel lekte, maar verder nog helemaal in orde was en dus zonde om weg te gooien. Zo'n tuutje. Dat heb je niet in Frankrijk en geloof me, dat ligt niet aan mijn Frans, want ik heb het de verkoper van de Bazar ("als wij het niet hebben, bestaat het niet") in minstens 10 zinnen uitgelgd. Hij knikte, hij snapte het, maar ze hadden het niet.

Hier komt mijn schare trouwe blog-volgers in beeld: Help mij. Met advies of een tuutje. Waarvoor dank.

De ogen van Oma

"Doe jij de draad er eens voor me in, jij hebt nog jonge ogen", zegt mijn oma tegen me. Ik ben 10 en mijn oma Heel Erg Oud: 84. Ik kijk naar mijn oma's oude ogen. Inderdaad zien ze er wat versleten uit. Beetje blauwig en waterig. Dat je daar niet goed mee kan zien, lijkt me wel logisch. Met trots en snelheid floep ik de draad in de naald en oma kan weer verder.

Tegenwoordig denk ik wat vaker aan mijn omaatje. Mijn ogen zijn nog niet blauwig en waterig, maar vorige week heb ik toch maar een loep gekocht. Voor het kaartlezen. Ligt niet aan mij hoor, de hoogtecijfers op de kaart zijn gewoon erg klein. Ik moet bij het lezen van een boek ook goed licht hebben en sommige etiketten in de supermarkt laat ik maar voor wat ze zijn. Onleesbaar maken ze die tegenwoordig! De draad gaat, onder een stevige TL-buis, nog wel door de naald. Dat wel.

Dus ik denk aan mijn oma. Het lieve mens.

Les emmerdeuses...

Via via hoorde ik dat een een Nederland wonende française vindt dat Nederlanders hun kinderen minder knuffelen dan Franse ouders. Eerlijk gezegd weet ik dat nog zo net niet. Als ik mijn eigen directe omgeving kijk, wordt er aardig op los geknuffeld, gezoend en over bolletjes geaaid. Om van positieve aanmoediging maar te zwijgen (oh kijk eens hoe ons kleintje leuk die steentjes in de zee gooit, jij kan goed gooien hoor, héééél goed!).

Wat me wèl opvalt van met name Franse moeders, is dat ze hun kinderen zo ongelofelijk uit kunnen schelden. Met overslaande knetterende stem: IK HEB NOG ZO GEZEGD DAT JE JE VOETEN MOET VEGEN EN IK HEB NET, IK ZEG NET , DE VLOER GEDWEILD! JE BENT VOLKOMEN ACHTERLIJK, IDIOOT, HET KRUIS IN MIJN LEVEN, etcetera. Ik zit plaatsvervangend trillend te luisteren naar de Mother From Hell en denk aan de onherstelbare schade die aan het tere kinderzieltje wordt toegebracht. Maar het kind staat meestal gewoon even stil, trekt een schuldig gezicht en vraagt vervolgens of hij cola mag (ALS JIJ DENKT DAT JE ZOMAAR COLA KRIJGT NADAT JE MET JE MODDERPOTEN etc...).

Enfin, van dat knuffelen dat weet ik dus niet, maar gescholden wordt er wel met hart en ziel. In ieder geval in Frans Catalonië.

Wel vind ik, als je het nou over knuffelen hebt, dat Nederlandse vrouwen liever zijn voor hun partners dan de Franse. Mijn Franse vriendinnen gaat ervan uit dat indien hun kerel de kans krijgt, hij niet anders kàn dan schuinsmarcheren. Zo zijn mannen nou eenmaal. Remedie hiervoor is korthouden. Daar hoort flink uitschelden bij, bouderen, veel eisen, zo nu en dan flink kwaad worden en er een knetterende ruzie tegenaan gooien. Ik kijk met verbazing toe en ben vervolgens extra blij met mijn gemakkelijke, gelijkwaardige, geëmancipeerde en gezellige relatie.

Maar... nou las ik in de krant, dat een Frans onderzoek heeft uitgewezen dat de dames die het hun man moeilijk maken (de zogenaamde "emmerdeuses") hun kerels langer bij zich houden en dat deze heren beduidend minder vreemd gaan dan mannen van lievere, rustigere dames.

Oei...

(PS, voor een vertaling van het plaatje bel je me maar of zo. Behalve mama die vraagt het aan Laure de volgende les ).

Van schoorsteenvegers en champignons

Zo, dat is ook weer gebeurd, de schoorsteenveger (ramoneur) is langs geweest. In Frankrijk (en waarschijnlijk ook in Nederland) is het voor de verzekering noodzakelijk dat je de schoorsteen minstens een keer per jaar laat vegen. Dan krijg je een voddig papiertje van de schoorsteenveger en ben je voor het jaar verzekerd.

Twee jaar geleden had ik de kachel al aangedaan voordat de ramoneur geweest was en dat hebben we geweten! Tap-tap op de voordeur: buurjongen voor de deur. "Dag mevrouw, goedenavond. Neemt u me niet kwalijk dat ik u stoor, maar ik keek net toevallig omhoog en toen zag ik dat er vlammen uit de schoorsteen komen...". Vlammen! Paniek! Pompiers bellen! Wat is ook alweer het nummer? Paniek - paniek - enz.

Enfin, 2 uur later vertrokken de altijd toch weer zo aardige pompiers met een paar flessen wijn naar de kazerne, brand gedoofd, wij bekomen van de schrik achter een wijntje. De volgende dag meteen de ramoneur gebeld, die toevallig ook de loodgieter van mijn broer is. Die beste man is praktisch een lid van onze familie, sinds mijn schoonzus nietsvermoedend een bak water leegde in de gootsteen terwijl de loodgieter-in-zijn-magere-uurtjes-schoorsteenveger eronder hing met zijn hoofd om te kijken wat het probleem was met de zojuist door hem losgekoppelde afvoerpijp. In ieder geval niet verstopt dus...

Vanochtend kwam hij om de schoorsteen te vegen en sloeg na het zware werk een kopje koffie niet af. Ik heb nog geprobeerd hem uit te horen over waar dit jaar de beste champignons staan in de bergen, maar dat is (alweer) niet gelukt. Maar ja, dat schijnen ze zelfs niet aan hun familie te vertellen, die Fransen...

To die with a T

"To diet is to die with a T" heeft de grote filosoof Garfield ooit gezegd. Garfield is, net als ik, in een oneindig gevecht gewikkeld met kilo's die we met veel moeite kwijtraken en die ons vervolgens weer moeiteloos terug vinden. Zoals water naar het badputje loopt, geld naar de rijken, een rivier naar de zee, kinderen naar de snoeptrommel. Het vet vindt altijd weer zijn weg terug naar mij.

Maar niet dit keer! Het gaat me lukken. Ik weet dat ik dat elke keer zeg als ik gemotiveerd de eerste kilo's kwijt ben en ik weet ook dat ik altijd weer het gezellige maar oh zo ongezonde dikkerdje werd van weleer. Maar dit keer ga ik zegevieren! Ik voel het gewoon. Aan me water, je kent dat wel (toch?).

Het kastekort van Geert Wilders...

Belasting op petjes, IQ-dempertaks.
Belasting op sandalen, ban-de-bomtaks.
Belasting op rollators, trottoir-blokkadetaks.
Belasting op baby's, geluidsoverlasttaks, poeptaks, luiertaks.
Belasting op uien, stinktaks.
Belasting op tekkels en taxhondjes, tekkeltaxtaks.
Belasting op hoofddoekjes, kopvoddentaks.
Belasting op gevaarlijke domme opmerkingen, Geertje-Wilders-stakkertaks.

Pizzaatje, monsieur ?

Gisteren pizzaatje gehaald. We hadden de middag doorgebracht met bramen plukken (2,7 kilo, dank je wel Erik, Josefa en Chris) en wilden eigenlijk gaan eten op de Col de l'Ouillat. Maar, eerste ergernis van die middag, ik had niet aan de baas gevraagd of we om 17H nog wat konden eten, maar aan de juffrouw van de bediening. En die zei nee. En de baas zegt altijd ja, want die wil altijd wel een centje verdienen. Dus geen eten. En toen werd Erik boos omdat ik het aan de baas had moeten vragen. Maar dat wilde ik niet meer omdat ik dat stom vond. Omdat het meisje al nee gezegd had. Heeft u het beeld?

Goed, wij dus naar beneden, de berg af. Dan zouden we maar pizza gaan halen. Dat was een supergoed idee, want we hadden een volle spaarkaart van de pizzeria (je blijft toch altijd een Hollandse zegeltjesplakker...). Vooral Erik verheugde zich al op de gratis pizza. Dus ik bestelde een Megalolo (die is extra lekker groot) voor ons vieren. We kwamen met zijn tweetjes aan bij de pizzeria, de juffrouw gaf ons de lekker grote pizzadoos en trok het bonnenkaartje uit Eriks handen. "Oh nee, dat kan niet, dat is voor een Grandlolo en niet voor een Megalolo". Kaartje weg, nieuw kaartje met een stempeltje erop, waar ze "un pizza gratuit" op de achterkant schreef. "Jamaar, jamaar..." zei Erik in zijn beste Frans. Juffrouw in rap "ik ben een drukke pizzabakster en heb geen tijd voor toeristen die niets snappen"-uitleg dat hij de volgende keer zijn gratis pizza krijgt. Ik trek een sputterende naar Franse woorden zoekende Erik de pizzatent uit en we lopen naar de auto. "En toch klopt het niet", zegt mijn liefje. "Waarom krijgen we het kaartje niet terug, en zo'n stomme krabbel achterop, die kunnen wij er toch ook op zetten. Die gratis pizza krijgen we nooit".

Ik beloof hem om de volgende keer de (hopelijk gratis) pizza te halen.

De laatste loodjes...

Nog twee weken en de camping gaat dicht. Dat is al gauw, nog maar 16 nachtjes slapen, nog maar 3x mijn uniform wassen (en vervolgens weggooien!), nog 8x de sleutels met Hedwig wisselen en nog 2 vrije dagen. En dan zit het er weer op voor dit jaar.

Het publiek op de camping is ook anders dan in het hoogseizoen. Aardige oudere echtparen (mijn dochter werkt ook in een hotel...), jonge ouders met kleine kinderen en de habitués (nee, we hoeven echt geen chocolaatjes meer!). Best gezellig, maar we hebben het nu wel zo'n beetje gehad.

Straks weer lekker veel wandelen, huis schilderen, lekker koken. En als er mensen langs komen, kan ik er ook weer eens een tochtje mee maken. Ik verheug me erop!

Circus in Eindhoven, zomer 1972

Toen ik ongeveer 10 jaar was, gingen we naar het circus. Gewoon in Eindhoven, tijdens de zomervakantie. Daar zag ik voor het eerst een gitzwart kind. Het meisje dat naast mij zat, was zo blauw-zwart dat ik ervan overtuigd was dat ze zou afgeven. Heel zachtjes legde ik mijn knie tegen de hare en boog hem toen weer terug en... geen zwarte vlek. Geen witte op haar been ook trouwens.

Enfin, in dat circus vroeg de clown of een paar sterke kinderen hem wilden helpen. Ik was sterk, of in ieder geval was ik dat tot mijn broertjes groter waren dan ik. Dus ik stak mijn vinger op. Samen met een jongetje uit het publiek gingen we een wedstrijdje doen, met de clown (hoe naïef kun je zijn als je 10 bent). Eerst moesten we getest worden op sterkte. Toen vroeg de clown of ik honger had. Ook toen was ik al een bolletje en natuurlijk had ik honger. Misschien kreeg ik wel zo'n oliebol die ze buiten verkochten. Nee, het was een droge beschuit. En die moest ik zo snel mogelijk opeten en vervolgens had degene die als eerste floot, gewonnen. Daarna moesten we een ballon oppompen door snel op en neer op een pomp te gaan zitten die op een stoel lag. Lachen joh (voor het publiek, ik had het toen al wel gezien).

Toen ik het circus uit kwam, kwam ik de clown weer tegen. Hee, het meisje dat mij zo goed geholpen heeft, kom jij eens hier. En toen veegde hij met zijn ongeschoren wangen de schmink van zijn gezicht op het mijne. "Ga jij maar even naar de sigarettenboer om de hoek en koop een pakje sigaretten voor me. Nee, geld hoeft niet, zeg maar dat het voor de clown is".

Ja doei!

Téléphoner à la française...

Een Nederlander die belt, dat gaat als volgt:
Goeiedag, hebben jullie nog plaats op de camping voor vanavond? Nee? OK, bedankt.

Een Fransman die belt:
Oui bonsoir, madame. Voilà, je me présente, je suis madame Dupont. Excusez-moi de vous déranger, mais je prends la liberté de vous poser une petite question. (Afwachtende stilte... ik zeg dan "Oui"). Alors est-ce que par hasard vous avez encore des disponibilités sur votre camping pour une toile de tente et une famille de 5 personnes? Ik zeg dan "Non". Ah, ce n'est pas grave madame, merci pour votre gentillesse...

Avez-vous encore une place?

Elke 2 minuten komt er iemand wanhopig vragen of we nog plaats hebben op de camping. En naarmate de dag vordert, steeds wanhopiger. Hebben we niet een heel klein plekje? Voor één nacht? Een half plekje, dubbel geld? Non, no, nee, nein, njet... In het begin van de dag zeg ik dat Les Cèdres nog wel plaats heeft, dat is een 2-sterren camping zonder zwembad en zonder muziek 's avonds. "Oh nee-nee, we willen een camping met een zwembad, dank u wel". En vanaf 1 uur 's middags is Les Cèdres natuurlijk ook bommetjevol (die zijn namelijk maar 2 maanden per jaar open en proppen zelf tenten tussen de toilethokken). Aan het eind van de dag gaan de families niet meer langs de campings, maar bellen ze op. Neenee, njetnjet...

Gezinnen met kinderen, camping car of tent. En dan heb je om 8 uur 's avonds nog geen plekje. Wie mij kent (jullie allemaal) kent mijn politieke kleur en zal begrijpen dat ik moeite heb met het wegsturen van reizigers in nood. Soms heb ik zelfs de neiging ze mee naar huis te nemen.

Nog anderhalve week en dan is dit circus weer ten einde, godzijdank. Ik krijg inmiddels spierpijn in mijn kaken van het verontschuldigend lachen. Nog 10 nachtjes slapen en dan vertrekken al die gekken weer naar hun eigen habitat. En kan ik weer rustig een boek lezen zo nu en dan achter mijn receptie.

Domweg gelukkig in the Pyreneeën

Ik had er weer één, afgelopen dinsdag boven op een berg in de Pyrénées Orientales. Meestal vind ik ze daar redelijk gemakkelijk, net als in een zeilboot op het water vroeger in Nederland. Ze zijn klein en ze duren meestal niet heel erg lang. En als je er wat voor moet doen, een stijl lang pad omhoog klauteren met een rugzak die eigenlijk toch weer te vol bepakt is bijvoorbeeld, dan zijn ze deste beter. Momenten van geluk. Een diepe zucht, een blik om je heen en dan overspoelt je die golf van geluk.

Zwarte Zaterdag

Overmorgen is het alweer 1 augustus. Dan storten tienduizenden vakantiegangers zich als lemmingen op de Autoroute du Soleil naar het Zuiden. Een fille met een lengte van 800 km (dat is ongeveer de afstand tussen Dijon en Orange) in de bloedhitte.

Op de camping wordt het morgen ook extra druk. Mensen komen verhit aan, met huilende kinderen. Het zwembad is ook al dicht na 7 uur 's avonds, het plekje is duidelijk het slechtste plekje van de hele camping en het valt allemaal enorm tegen ("Mevrouw, ik heb voor deze vakantie erg veel geld betaald en dit pik ik niet!").

Veel van onze tijd aan de receptie gaat op zo'n dag naar het kalmeren van deze oververhitte vakantiegangers. De gestresste huisvader heeft ook al ruzie heeft met zijn vrouw en zijn kinderen jengelen dat ze een zwembad beloofd was. Dan kun je hem moeilijk zeggen dat hij nou eerst maar eens zijn koffers moet uitpakken en een nachtje rustig moet gaan slapen. En dat het dan morgen allemaal best wel meevalt. Dat kun je niet zeggen, maar het is wel zo. Dus zeggen we: Sorry mijnheer, ik begrijp uw probleem (ik heb die cursus ook gevolgd!), maar op dit moment kan ik niets voor u doen. Als u nou morgenochtend terug komt, ga ik kijken wat ik voor u kan regelen, bla bla bla.

De volgende ochtend zie je de huisvader, stokbroodje en Telegraaf onder de arm, korte broek etc. Kindje huppelt ernaast. Hij zwaait uit de verte al naar me. Alles is goed hoor, het viel eigenlijk allemaal best mee. Sorry als hij vervelend was, maar hij was ook zo moe... Mensen die mij kennen weten het: ik heb dan moeite mijn "zei ik het niet" gezicht te onderdrukken.

Update terras

Het terras is af (zie blog van 9 juli). De tegels liggen er weer in, er is een nieuwe partytent gekocht en dankzij de jongens Lucas staan alle planten er ook alweer. En dat scheelt heel wat goede zin en levensvreugde!

It koe minder!

Gisteren hebben we weer eens lekker gewandeld. Met mijn broer en zijn gezinnetje en een bevriend gezin. In totaal 6 volwassenen en 7 kids van 6 tot 17 jaar. Toch weer een kleine 3 uur mee door de bergen gesjouwd.

Het is leuk om kinderen te zien wandelen. Ze kletsen aan één stuk door. Ik denk dat als je twee kids van ongeveer dezelfde leeftijd 8 uur bij elkaar in een kooi zet, ze gewoon door blijven ouwehoeren. Volwassenen kunnen lange tijd naast elkaar zitten en niets zeggen, maar niet kinderen! En het gaat ook zo heerlijk nergens over. En van de hak op de tak.

En dan na de wandeling lekker aan de crêpes in het chalet op de Col de l'Ouillat. It koe minder, zoals ze in Fryslân zeggen!

Hoera, bezoek!

Er is bezoek uit NL geweest en ik heb weer een nieuwe LINDA. Lekker lezen in de laatste roddels, mode dingetjes en andere onzin die in Nederland de gemoederen bezig houdt. Heerlijk voor de (spaarzame) heimwee momenten. En het gaat vaak over zaken die mij interesseren: hoe houd je je relatie spannend, wat zijn de laatste have-to-haves en wie doet het met wie in Tout Nederland. Kan ik weer lekker meepraten als mijn (schoon)zussen er zijn. Toch?

Belangrijke informatie, die gele over pin-ups heb ik al, maar deze (zie plaatje) nog niet...

Niet storen, ik lees...

Ik kan eventjes niet bloggen, want me zussie heeft een boek geschreven en dat moet ik natuurlijk even lezen. Tot de volgende keer dan maar he?

Le 14 juillet

Vandaag is het 14 juli en dat betekent Groot Feest in Frankrijk. Iedereen heeft natuurlijk vrij en overal zijn parades. Ook bij ons op de camping. Wat erop neer komt dat personeel en campinggasten verkleed in wagentjes zitten en elkaar nat spuiten. Hierbij wat foto's om een idee te krijgen.

Ondertussen is het weer wat drukker in huize Ortaffa, mijn nichtje Suus en vriendinnetje Bo zijn gearriveerd voor een weekje vakantie bij tante Birgit. Vanavond gaan we in de bergen naar het vuurwerk kijken. Want dat hoort bij 14 juli als bier bij Carnaval. En dan gaan we morgen wandelen. Wordt vervolgd dus.

In ze merde...

Bij ons in huis zitten we enigszins in La Merde. Ienzeshiet, zouden mijn Franse vrienden die een beetje engels spreken, zeggen. "Ze" zijn namelijk met het terras bezig. Lang verhaal, dat al enige maanden duurt. Met als huidig resultaat dat het terras lekt en de garage eronder bij een flinke regenbui dagen staat na te druppen. En daar staan dan weer Eriks Jeeps in, die daar niet echt tegen kunnen, omdat die op hun beurt ook niet waterdicht zijn. Get the picture un peu?

Nou komen vandaag de waterdichtplaymobils en omdat ik daarop zit te wachten (dit ís natuurlijk wel Frankrijk), heb ik even tijd voor een bloggie. Ondertussen zitten achter mijn rug in de straat de gemeenteplaymobils een gat te dichten. Dat is opengegaan bij de enorme regen die we afgelopen maandag gehad hebben. Het gat blijkt een oude waterput te zijn en is nu ongeveer anderhalve meter in de omtrek.

Enfin, voor hen die mijn huis kennen (dat zijn namelijk al mijn volgers, inclusief ikzelf) een fotootje van de StaVaZa. Het volgende blog wordt meer blogwaardig (hoop ik)... De playmobiels komen eraan, doei.

S O R R Y

Een excuus aan mijn lezers. Het is niet dat ik niet aan jullie denk, maar ik heb gewoon geen tijd. Sorry dus en tot gauw.

Tour de France in Argeles sur Mer

De Tour de France gaat langskomen. En dan bedoel ik ook, langs-komen. In Argeles sur Mer, op 8 juli. Van 12 uur 's middags tot 8 uur 's avonds gaan alle wegen gaan dicht in de wijde omgeving. De Tour trekt door Argeles heen om vervolgens in Perpignan te eindigen.

Dit is net zoiets als dat de Koningin op Koninginnedag naar jouw dorp komt. Een grote gebeurtenis dus. En de camping waar ik werk zit er echt midden in. Op de kaart zie je onderaan een lus, in Argeles sur Mer. In die lus zitten de meeste campings van het dorp, net zoals de onze.

Ik denk dat ik die dag maar met de fiets naar mijn werk ga...

Wandelen...

Afgelopen dinsdag heb ik een wandeling gemaakt. De laatste dit seizoen met de wandelclub, dus ik had een extra zware uitgezocht. Samen met mijn maatje Louis (die net als ik dit zootje ongeregeld dat zich wandelclub noemt, veilig door de bergen van de Pyrénées Orientales probeert te leiden), hadden we een afschrik-campagne gevoerd. We wilden namelijk absoluut een bepaalde top bereiken (de Madres, 2469 m) en daarvoor moesten we doorlopen. We wilden dus geen watjes, zere knieën, te hard kloppende harten en zeurkousen mee.

Het resultaat van deze ontmoedigingscampagne was dat we met een record aantal mensen bij de auto's stonden: 33 mensen met hooggespannen verwachtingen. De moed zonk me in de schoenen, want probeer maar eens met 33 mensen een beetje tempo te houden!

Maar we hebben het gehaald. 9 uur nadat we de auto's verlaten hadden, kwamen we weer terug. Doodmoe maar een prachtige ervaring rijker. Maar één persoon die in de rivier gevallen is (nat pak) en een paar mensen die ernstig over hun grenzen zijn gegaan bij het klimmen, maar iedereen heeft het gehaald. Alles stond in bloei, het was prachtig weer, kortom een superdag!

Volgende week dinsdag een eindmaaltijd (Fransen vinden altijd wel een reden om samen te eten en te borrelen, met jeu de boules na natuurlijk). En dan ga ik de hele zomer lekker met Erik en de hondjes al die wandelingen lopen die voor de club te ver, te hoog, te eng zijn.

Trakr, de held

De Duitse Herder Trakr heeft tijdens de ramp op 11 september 2001 levens gered. Onder het puin van soms wel 9 meter dik, rook hij mensen die eronder begraven waren en gaf dat door aan zijn baasje. Trakr is een echte Amerikaanse held en heeft zoals dat in Amerika gaat, een medaille gekregen.

Een medisch bedrijf heeft een wedstrijd uitgeschreven waar mensen hun huisdier konden aanmelden voor klonen. Dat is een handeling waardoor bijvoorbeeld een hond precies nagemaakt kan worden door een cel van die hond te nemen, die in een lege eicel te stoppen en die dan te laten uitbroeden door een vrouwtjeshond. Die wedstrijd is gewonnen door het baasje van Trakr.

Trakr is overleden, maar de 5 klonen zijn inmiddels geboren. Eerst eentje en daarna nog vier. Het baasje van Trakr is ontzettend blij met de honden, ze lijken allevijf als twee (of liever vijf)druppels water op hun vader, dus waarschijnlijk worden het goede reddingshonden. Het klonen van een huisdier kost trouwens ongeveer 100.000 Euro.

Waar zijn de grenzen in wat je nog mag doen als je ingrijpt in de natuur? Mag je een hond klonen die een geweldige reddingshond was? Of die er heel bijzonder uit zag? Of een paard, een pony? Of... een mens? Wat is het verschil, klonen van een dier of van een mens? Mag je alles doen wat mogelijk is, gewoon omdat het kan? Ik ben benieuwd wat jullie vinden...

De Generatiekloof

Het Franse woord voor puber is "ado", wat een afkorting is van adolescent. Uitspraak ah-dó. Ik vind het woord ado veel leuker dan puber, zodoende.

Ik heb wel wat met ado's, ik vind ze grappig, eigenzinnig, interessant. En ik herken mezelf in ze, zoals ik op die leeftijd was. Behoorlijk onzeker voornamelijk, maar toch ook met een duidelijke mening over de meest uiteenlopende zaken: ouders zijn stom, trends belangrijk in zoverre dat je er dus ECHT NIET aan meedoet. Ik praat ook graag met ze, ik vind het leuk te horen waar ze mee bezig zijn, misschien kan ik ze wat tips geven...

En daar gaat het dan mis, want een tip of advies geven aan een ado werkt niet. Hoezeer ik me ook herken in een puber, ze herkennen zich absoluut niet in mij. Ik ben ouderwets, weet niks, kan niks en heb bovendien nooit echt geleefd. Niet ècht, niet zoals zij in ieder geval. En ook daar herken ik mezelf dan natuurlijk weer in. Als je 14 of 15 bent, is 25 oud en gesetteld. En een tante van 47, die woont gewoon niet eens op dezelfde planeet als jij.

Jammer, want ze zouden zoveel van me kunnen leren die kids. Hoe je met lastige ouders of leraren om kunt gaan, hoe je een vakantiebaantje regelt, op reis kunt gaan enzovoorts. Maar ik houd wijselijk mijn mond, want ik weet ook nog dat toen ikzelf 14 of 15 was, niets ergerlijk was dan zo'n stokoude tante die zo nodig jong moest doen. Er rest mij niets dan vanaf de zijlijn kijken hoe ze het gebaande parcours lopen dat alle generaties voor hen ook al gelopen hebben. Maar een beetje jammer blijft het wel.

Duif is dood...

Er was eens een duif in Zuid-Afika
Het was een grote cricket-fana.
Hij kwam tot zijn val
door een cricketbal
We aten hem, met vla na.

Mama, ze lachen me uit !

Een taal echt goed leren is moeilijk. En ik kan het weten want ik woon inmiddels alweer 5 jaar in Frankrijk en ze lachen me nog steeds uit. Maar er zijn dingen die KUN je gewoon niet leren. Als het hier in Frankrijk regent, dan regent het "zoals de koeien piesen" of "het regent koorden". Als je wilt zeggen dat iemand tot St Juttemis kan wachten tot hij iets gaat meemaken, dan zeg je dat hij kan wachten "tot de kippen tanden krijgen". Hoe kun je dat nou uit je hoofd leren?

Maar ik moet zeggen, ik krijg er wel veel vrienden door. Hoe? Nou, je moet je voorstellen dat je in Nederland een Chinees tegenkomt die steeds heel bij de hand zegt: "Tjonge, het regent echt kachelpijpen", of "Ik ben zo moe, ik ben overleden". Geloof me, ze liggen hier steeds in een deuk om me. En ik leer het natuurlijk niet af, want ik wil altijd maar opscheppen hoe goed ik Frans spreek en dan gooi ik er weer een spreekwoord of gezegde in. Wijsneus!

Goed, voor degenen onder jullie die ook willen opscheppen met spreekwoorden en gezegden:

"Tu as du chien" = Jij hebt iets van een hond = jij ziet er sexy uit
"Couper les cheveux en quatre" = Haren in vier stukken knippen = Pietluttig zijn
"Erik a des yeux bridées" = Erik heeft spleetogen = Erik zit onder de plak (de teugels die hij om zijn hoofd heeft, geven hem spleetogen".

NIET TE LEREN TOCH??

Me broer de schrijver

Ik heb een broer. OK, ik heb vier broers, maar dit is mijn meest broerige broer. Ik zie hem het vaakst van mijn broers, hij weet het meest over mij, geeft me gevraagd en ongevraagd advies en als ik geluk heb, neemt hij me mee naar een lekker restaurant. Zo'n broer dus.

Deze broer heeft een tijdje geleden bedacht dat hij schrijver wil worden. En omdat mijn broer mijn broer is, gaat dat vergezeld van een gedegen businessplan, goede marketing, een enorme overdosis energie en enthousiasme en een blog: http://schrijverworden.blogspot.com/.

Dat blog laat me een aantal eigenschappen van mijn broer zien die ik eigenlijk niet ken. Waarvan ik het bestaan wel vermoedde, maar die ik nooit zelf heb gezien. En nu laat hij die open en bloot, zomaar, onverbloemd in zijn blog aan iedereen die het wil, lezen: zijn Mannelijke Kant. Zijn bierdrinkende, vrouwonvriendelijke, grofgebekte, constant aan sex denkende, kortom zijn kerel-die-wel-eens-een-biertje-tussen-de-wijntjes-door-wil kant.

Ik moet daar natuurlijk een beetje aan wennen. Mijn aardige, vriendelijke, meestal correcte broer die opeens praat over Miljoenenvrouwen en neuken met de buurvrouw. Maar het leuke is, hij ook! Als hij in zijn blog dan weer met de buurvrouw heeft (willen) liggen rollebollen, komt er in een voetnoot bij dat hij dat natuurlijk nooit zou doen, beste mensen. En dan lig ik in een deuk én heradem ik. Dat is mijn broertje weer, zo ken ik hem en houd ik van hem.

Maar... terwijl ik dit schrijf denk ik, nee, niet goed. Een schrijver moet geen remmingen hebben in wat hij schrijft. Schrijven is een eenzaam vak. En niet alleen vanwege de solistische handeling van het schrijven. Mensen zijn bang van psychiaters en schrijvers. En een goede psychiater of schrijver heeft daar schijt aan.

Wanneer ben je te oud voor sex?

Toen ik 20 was, dacht ik dat mensen over de 40 toch echt niet meer aan sex zouden doen, laat staan erover denken. Getver. Nu ben ik 47 en weet ik het eigenlijk niet. Houdt het ooit op, of zijn die verhalen uit bejaardenhuizen dan misschien toch niet overdreven...

Goed, de wandelclub. Je moet weten, de gemiddelde leeftijd in mijn wandelclub is respectabel, laat ik zeggen dat ik hem met mijn 47 lentes aardig omlaag haal. Wat zeg ik, Erik haalt hem met 62 al omlaag! Nu is er in deze club een oude Vos, die het houdt met een weduwe, waarbij de complicerende factor is dat de oude Vos getrouwd is met een andere dame. Alle betrokkenen zijn rijk gezegend met kleinkinderen en grijze haren, artrose, regelmatig dokterbezoek en een leesbril.

De hele wandelclub is inmiddels officieus op de hoogte van de liaison, de fotograaf haalt al 3 maanden de foto's waar beiden op staan uit de compilatie en iedereen doet of zijn neus bloedt. En ik, recht-door-zeëe, kort-door-de-bochte Hollandse ik, ik heb daar dus moeite mee. Ik moet zeggen dat het Erik ook niet lekker zit, maar de overige clubgenoten zitten er niet echt mee. Als mevrouw Vos het maar niet te weten komt, is er verder niets aan de hand. Typisch Frans?

De weduwe gaat inmiddels eerder naar huis als ze bij haar vriendin op visite is. Ze kijkt steeds op haar horloge, ze is zenuwachtig, want Vos komt bij haar thuis en dan moet ze wèl thuis zijn. Ze wordt steeds minder vrolijk en steeds stiller. Komt ook vaker niet wandelen, terwijl ze vroeger bijna altijd meeliep. Vos wordt daarentegen steeds jovialer, draagt nu rose en knaloranje wandel-T-shirts (à la strak om het lijf) en zo'n blitse glimmende zonnenbril...

De moraal van dit korte verhaaltje: voor domheid, leipheid en sex is geen leeftijdsgrens.

Hoe doe je dat, bloggeren?

Ik zit alweer een paar dagen te piekeren wat ik op mijn blog moet schrijven. Begint goed! Dit is het tweede bericht en ik weet het al niet meer. Terwijl ik toch leuke dingen meemaak...

Ik werk op een camping en daar alleen kun je al een boek over schrijven (zal de tip eens aan mijn broer de schrijver doorgeven). De bardame heeft vorige week bijna een bekeuring gekregen en daarom zitten er nu twee motoragenten aan de tap. Al sinds 12 uur en als ik op 14 uur naar huis ga, zitten ze er gezellig nog. Izak, het stuk van onderhoud, sjanst met Alain, de toch wel 120 kilo wegende, kop kleiner dan ik 56-jarige. Maar Alain moet daar niets van weten, die heeft dan weer liever een van de leuke meisjes van de receptie (en dat ben ik dan weer o.a.). José zit thuis met ziekteverlof omdat hij officieel iets met zijn arm heeft, maar eigenlijk zodanig in constante dronkenschap verkeert dat het niet meer verantwoordelijk is om hem lege gasflessen voor volle te laten omwisselen. Zeker als de 6 in de klok heeft gezeten... De baas heeft zijn vrouw ingeruild voor een jonger exemplaar en rijdt nu verdacht bruin en idem blond rond in een mooie rode grote dikke auto.

Maar ja, ik weet dus niet waarover ik moet schrijven. Misschien wordt het volgende bericht leuker.

Help, ik blog !

Wat is het toch dat iedereen maar moet bloggen? Gebrek aan sociale samenhang, zoeken naar invulling, erkenning, Liefde, Aandacht...? Of gewoon exhibitionisme met een intellectueel randje? Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik ga er ook maar eens aan beginnen.

Mijn reden om mensen te laten delen (mochten er überhaupt al geïnteresseerden zijn...) in mijn wetenswaardigheden, is dat ik een erg leuk leven leidt. Dat vind ik zelf tenminste. Bijna vijf jaar geleden hebben Erik en ik ons handeltje, onze honden en elkaar opgepakt en zijn naar Frankrijk vertrokken. Spijt heb ik nog niet en ik denk niet dat dat nog gaat komen. Misschien dat als ik zo oud ben dat ik alleen nog maar Nederlands kan verstaan en praten (dat schijnt te gebeuren als je maar oud genoeg wordt), ik terug ga verlangen naar het groene laagland van mijn jeugd. Aan de andere kant, waarschijnlijk verlang je dan alleen maar naar een kopje thee op het juiste moment... Enfin.

We zullen zien. Ik ben benieuwd of ik er een waardig (en dan vooral gevuld) blog van kan maken, dat wellicht ook nog door iemand anders dan ik gelezen wordt...

Wordt gevolgd.