Afgelopen dinsdag heb ik een wandeling gemaakt. De laatste dit seizoen met de wandelclub, dus ik had een extra zware uitgezocht. Samen met mijn maatje Louis (die net als ik dit zootje ongeregeld dat zich wandelclub noemt, veilig door de bergen van de Pyrénées Orientales probeert te leiden), hadden we een afschrik-campagne gevoerd. We wilden namelijk absoluut een bepaalde top bereiken (de Madres, 2469 m) en daarvoor moesten we doorlopen. We wilden dus geen watjes, zere knieën, te hard kloppende harten en zeurkousen mee.Het resultaat van deze ontmoedigingscampagne was dat we met een record aantal mensen bij de auto's stonden: 33 mensen met hooggespannen verwachtingen. De moed zonk me in de schoenen, want probeer maar eens met 33 mensen een beetje tempo te houden!
Maar we hebben het gehaald. 9 uur nadat we de auto's verlaten hadden, kwamen we weer terug. Doodmoe maar een prachtige ervaring rijker. Maar één persoon die in de rivier gevallen is (nat pak) en een paar mensen die ernstig over hun grenzen zijn gegaan bij het klimmen, maar iedereen heeft het gehaald. Alles stond in bloei, het was prachtig weer, kortom een superdag!Volgende week dinsdag een eindmaaltijd (Fransen vinden altijd wel een reden om samen te eten en te borrelen, met jeu de boules na natuurlijk). En dan ga ik de hele zomer lekker met Erik en de hondjes al die wandelingen lopen die voor de club te ver, te hoog, te eng zijn.
