Ik heb een broer. OK, ik heb vier broers, maar dit is mijn meest broerige broer. Ik zie hem het vaakst van mijn broers, hij weet het meest over mij, geeft me gevraagd en ongevraagd advies en als ik geluk heb, neemt hij me mee naar een lekker restaurant. Zo'n broer dus.
Deze broer heeft een tijdje geleden bedacht dat hij schrijver wil worden. En omdat mijn broer mijn broer is, gaat dat vergezeld van een gedegen businessplan, goede marketing, een enorme overdosis energie en enthousiasme en een blog: http://schrijverworden.blogspot.com/.
Dat blog laat me een aantal eigenschappen van mijn broer zien die ik eigenlijk niet ken. Waarvan ik het bestaan wel vermoedde, maar die ik nooit zelf heb gezien. En nu laat hij die open en bloot, zomaar, onverbloemd in zijn blog aan iedereen die het wil, lezen: zijn Mannelijke Kant. Zijn bierdrinkende, vrouwonvriendelijke, grofgebekte, constant aan sex denkende, kortom zijn kerel-die-wel-eens-een-biertje-tussen-de-wijntjes-door-wil kant.
Ik moet daar natuurlijk een beetje aan wennen. Mijn aardige, vriendelijke, meestal correcte broer die opeens praat over Miljoenenvrouwen en neuken met de buurvrouw. Maar het leuke is, hij ook! Als hij in zijn blog dan weer met de buurvrouw heeft (willen) liggen rollebollen, komt er in een voetnoot bij dat hij dat natuurlijk nooit zou doen, beste mensen. En dan lig ik in een deuk én heradem ik. Dat is mijn broertje weer, zo ken ik hem en houd ik van hem.
Maar... terwijl ik dit schrijf denk ik, nee, niet goed. Een schrijver moet geen remmingen hebben in wat hij schrijft. Schrijven is een eenzaam vak. En niet alleen vanwege de solistische handeling van het schrijven. Mensen zijn bang van psychiaters en schrijvers. En een goede psychiater of schrijver heeft daar schijt aan.
