Les emmerdeuses...

Via via hoorde ik dat een een Nederland wonende française vindt dat Nederlanders hun kinderen minder knuffelen dan Franse ouders. Eerlijk gezegd weet ik dat nog zo net niet. Als ik mijn eigen directe omgeving kijk, wordt er aardig op los geknuffeld, gezoend en over bolletjes geaaid. Om van positieve aanmoediging maar te zwijgen (oh kijk eens hoe ons kleintje leuk die steentjes in de zee gooit, jij kan goed gooien hoor, héééél goed!).

Wat me wèl opvalt van met name Franse moeders, is dat ze hun kinderen zo ongelofelijk uit kunnen schelden. Met overslaande knetterende stem: IK HEB NOG ZO GEZEGD DAT JE JE VOETEN MOET VEGEN EN IK HEB NET, IK ZEG NET , DE VLOER GEDWEILD! JE BENT VOLKOMEN ACHTERLIJK, IDIOOT, HET KRUIS IN MIJN LEVEN, etcetera. Ik zit plaatsvervangend trillend te luisteren naar de Mother From Hell en denk aan de onherstelbare schade die aan het tere kinderzieltje wordt toegebracht. Maar het kind staat meestal gewoon even stil, trekt een schuldig gezicht en vraagt vervolgens of hij cola mag (ALS JIJ DENKT DAT JE ZOMAAR COLA KRIJGT NADAT JE MET JE MODDERPOTEN etc...).

Enfin, van dat knuffelen dat weet ik dus niet, maar gescholden wordt er wel met hart en ziel. In ieder geval in Frans Catalonië.

Wel vind ik, als je het nou over knuffelen hebt, dat Nederlandse vrouwen liever zijn voor hun partners dan de Franse. Mijn Franse vriendinnen gaat ervan uit dat indien hun kerel de kans krijgt, hij niet anders kàn dan schuinsmarcheren. Zo zijn mannen nou eenmaal. Remedie hiervoor is korthouden. Daar hoort flink uitschelden bij, bouderen, veel eisen, zo nu en dan flink kwaad worden en er een knetterende ruzie tegenaan gooien. Ik kijk met verbazing toe en ben vervolgens extra blij met mijn gemakkelijke, gelijkwaardige, geëmancipeerde en gezellige relatie.

Maar... nou las ik in de krant, dat een Frans onderzoek heeft uitgewezen dat de dames die het hun man moeilijk maken (de zogenaamde "emmerdeuses") hun kerels langer bij zich houden en dat deze heren beduidend minder vreemd gaan dan mannen van lievere, rustigere dames.

Oei...

(PS, voor een vertaling van het plaatje bel je me maar of zo. Behalve mama die vraagt het aan Laure de volgende les ).

Van schoorsteenvegers en champignons

Zo, dat is ook weer gebeurd, de schoorsteenveger (ramoneur) is langs geweest. In Frankrijk (en waarschijnlijk ook in Nederland) is het voor de verzekering noodzakelijk dat je de schoorsteen minstens een keer per jaar laat vegen. Dan krijg je een voddig papiertje van de schoorsteenveger en ben je voor het jaar verzekerd.

Twee jaar geleden had ik de kachel al aangedaan voordat de ramoneur geweest was en dat hebben we geweten! Tap-tap op de voordeur: buurjongen voor de deur. "Dag mevrouw, goedenavond. Neemt u me niet kwalijk dat ik u stoor, maar ik keek net toevallig omhoog en toen zag ik dat er vlammen uit de schoorsteen komen...". Vlammen! Paniek! Pompiers bellen! Wat is ook alweer het nummer? Paniek - paniek - enz.

Enfin, 2 uur later vertrokken de altijd toch weer zo aardige pompiers met een paar flessen wijn naar de kazerne, brand gedoofd, wij bekomen van de schrik achter een wijntje. De volgende dag meteen de ramoneur gebeld, die toevallig ook de loodgieter van mijn broer is. Die beste man is praktisch een lid van onze familie, sinds mijn schoonzus nietsvermoedend een bak water leegde in de gootsteen terwijl de loodgieter-in-zijn-magere-uurtjes-schoorsteenveger eronder hing met zijn hoofd om te kijken wat het probleem was met de zojuist door hem losgekoppelde afvoerpijp. In ieder geval niet verstopt dus...

Vanochtend kwam hij om de schoorsteen te vegen en sloeg na het zware werk een kopje koffie niet af. Ik heb nog geprobeerd hem uit te horen over waar dit jaar de beste champignons staan in de bergen, maar dat is (alweer) niet gelukt. Maar ja, dat schijnen ze zelfs niet aan hun familie te vertellen, die Fransen...

To die with a T

"To diet is to die with a T" heeft de grote filosoof Garfield ooit gezegd. Garfield is, net als ik, in een oneindig gevecht gewikkeld met kilo's die we met veel moeite kwijtraken en die ons vervolgens weer moeiteloos terug vinden. Zoals water naar het badputje loopt, geld naar de rijken, een rivier naar de zee, kinderen naar de snoeptrommel. Het vet vindt altijd weer zijn weg terug naar mij.

Maar niet dit keer! Het gaat me lukken. Ik weet dat ik dat elke keer zeg als ik gemotiveerd de eerste kilo's kwijt ben en ik weet ook dat ik altijd weer het gezellige maar oh zo ongezonde dikkerdje werd van weleer. Maar dit keer ga ik zegevieren! Ik voel het gewoon. Aan me water, je kent dat wel (toch?).