Goed, de wandelclub. Je moet weten, de gemiddelde leeftijd in mijn wandelclub is respectabel, laat ik zeggen dat ik hem met mijn 47 lentes aardig omlaag haal. Wat zeg ik, Erik haalt hem met 62 al omlaag! Nu is er in deze club een oude Vos, die het houdt met een weduwe, waarbij de complicerende factor is dat de oude Vos getrouwd is met een andere dame. Alle betrokkenen zijn rijk gezegend met kleinkinderen en grijze haren, artrose, regelmatig dokterbezoek en een leesbril.
De hele wandelclub is inmiddels officieus op de hoogte van de liaison, de fotograaf haalt al 3 maanden de foto's waar beiden op staan uit de compilatie en iedereen doet of zijn neus bloedt. En ik, recht-door-zeëe, kort-door-de-bochte Hollandse ik, ik heb daar dus moeite mee. Ik moet zeggen dat het Erik ook niet lekker zit, maar de overige clubgenoten zitten er niet echt mee. Als mevrouw Vos het maar niet te weten komt, is er verder niets aan de hand. Typisch Frans?
De weduwe gaat inmiddels eerder naar huis als ze bij haar vriendin op visite is. Ze kijkt steeds op haar horloge, ze is zenuwachtig, want Vos komt bij haar thuis en dan moet ze wèl thuis zijn. Ze wordt steeds minder vrolijk en steeds stiller. Komt ook vaker niet wandelen, terwijl ze vroeger bijna altijd meeliep. Vos wordt daarentegen steeds jovialer, draagt nu rose en knaloranje wandel-T-shirts (à la strak om het lijf) en zo'n blitse glimmende zonnenbril...
De moraal van dit korte verhaaltje: voor domheid, leipheid en sex is geen leeftijdsgrens.
hi sis,
BeantwoordenVerwijderentsja wazakzegge. Moet je daar Nederlands voor zijn?
Gelukkig is voor wijsheid ook geen grens
BeantwoordenVerwijderen