De Generatiekloof

Het Franse woord voor puber is "ado", wat een afkorting is van adolescent. Uitspraak ah-dó. Ik vind het woord ado veel leuker dan puber, zodoende.

Ik heb wel wat met ado's, ik vind ze grappig, eigenzinnig, interessant. En ik herken mezelf in ze, zoals ik op die leeftijd was. Behoorlijk onzeker voornamelijk, maar toch ook met een duidelijke mening over de meest uiteenlopende zaken: ouders zijn stom, trends belangrijk in zoverre dat je er dus ECHT NIET aan meedoet. Ik praat ook graag met ze, ik vind het leuk te horen waar ze mee bezig zijn, misschien kan ik ze wat tips geven...

En daar gaat het dan mis, want een tip of advies geven aan een ado werkt niet. Hoezeer ik me ook herken in een puber, ze herkennen zich absoluut niet in mij. Ik ben ouderwets, weet niks, kan niks en heb bovendien nooit echt geleefd. Niet ècht, niet zoals zij in ieder geval. En ook daar herken ik mezelf dan natuurlijk weer in. Als je 14 of 15 bent, is 25 oud en gesetteld. En een tante van 47, die woont gewoon niet eens op dezelfde planeet als jij.

Jammer, want ze zouden zoveel van me kunnen leren die kids. Hoe je met lastige ouders of leraren om kunt gaan, hoe je een vakantiebaantje regelt, op reis kunt gaan enzovoorts. Maar ik houd wijselijk mijn mond, want ik weet ook nog dat toen ikzelf 14 of 15 was, niets ergerlijk was dan zo'n stokoude tante die zo nodig jong moest doen. Er rest mij niets dan vanaf de zijlijn kijken hoe ze het gebaande parcours lopen dat alle generaties voor hen ook al gelopen hebben. Maar een beetje jammer blijft het wel.