Elke 2 minuten komt er iemand wanhopig vragen of we nog plaats hebben op de camping. En naarmate de dag vordert, steeds wanhopiger. Hebben we niet een heel klein plekje? Voor één nacht? Een half plekje, dubbel geld? Non, no, nee, nein, njet... In het begin van de dag zeg ik dat Les Cèdres nog wel plaats heeft, dat is een 2-sterren camping zonder zwembad en zonder muziek 's avonds. "Oh nee-nee, we willen een camping met een zwembad, dank u wel". En vanaf 1 uur 's middags is Les Cèdres natuurlijk ook bommetjevol (die zijn namelijk maar 2 maanden per jaar open en proppen zelf tenten tussen de toilethokken). Aan het eind van de dag gaan de families niet meer langs de campings, maar bellen ze op. Neenee, njetnjet...Gezinnen met kinderen, camping car of tent. En dan heb je om 8 uur 's avonds nog geen plekje. Wie mij kent (jullie allemaal) kent mijn politieke kleur en zal begrijpen dat ik moeite heb met het wegsturen van reizigers in nood. Soms heb ik zelfs de neiging ze mee naar huis te nemen.
Nog anderhalve week en dan is dit circus weer ten einde, godzijdank. Ik krijg inmiddels spierpijn in mijn kaken van het verontschuldigend lachen. Nog 10 nachtjes slapen en dan vertrekken al die gekken weer naar hun eigen habitat. En kan ik weer rustig een boek lezen zo nu en dan achter mijn receptie.
Aha, jij bent een kapitalist van politieke kleur en je vindt dat al die arme sloebers harder moeten werken zodat ze een hotel kunnen betalen?
BeantwoordenVerwijderenNee Chiel, dat vind JIJ. Ik wil ze allemaal wel mee naar huis namen, maar omdat ook ik een arme sloeber ben, is mijn huis niet groot genoeg. OK? Maar we blijven vrienden, want ik geloof in diversiteit.
BeantwoordenVerwijderenMet enige verbazing heb ik je verhaal gelezen over de drukte. Het bestaat echt! Als wij op reis zijn, ook ìn Frankrijk bij Argelès, dan treffen we altijd verlaten stranden, campings en restaurants. Deze zomer nog waren we de enige gasten op een camping tussen Weimar en Dresden. Leuk, we kregen veel aandacht van de eigenaren, die zelfs speciaal voor ons Indisch hebben gekookt. Het is the story of our life dat we alleen, wij dus met z'n tweeën, drieën of vieren in een restaurant zitten te eten terwijl de obers ons nauwlettend in de gaten houden om ons glas bij te vullen of de borden weg te halen op het moment dat het erop lijkt dat we klaar zijn met deze gang.
BeantwoordenVerwijderenMisschien ook eens leuk om erbij te horen, when it hip and happening.
Mc