Pizzaatje, monsieur ?

Gisteren pizzaatje gehaald. We hadden de middag doorgebracht met bramen plukken (2,7 kilo, dank je wel Erik, Josefa en Chris) en wilden eigenlijk gaan eten op de Col de l'Ouillat. Maar, eerste ergernis van die middag, ik had niet aan de baas gevraagd of we om 17H nog wat konden eten, maar aan de juffrouw van de bediening. En die zei nee. En de baas zegt altijd ja, want die wil altijd wel een centje verdienen. Dus geen eten. En toen werd Erik boos omdat ik het aan de baas had moeten vragen. Maar dat wilde ik niet meer omdat ik dat stom vond. Omdat het meisje al nee gezegd had. Heeft u het beeld?

Goed, wij dus naar beneden, de berg af. Dan zouden we maar pizza gaan halen. Dat was een supergoed idee, want we hadden een volle spaarkaart van de pizzeria (je blijft toch altijd een Hollandse zegeltjesplakker...). Vooral Erik verheugde zich al op de gratis pizza. Dus ik bestelde een Megalolo (die is extra lekker groot) voor ons vieren. We kwamen met zijn tweetjes aan bij de pizzeria, de juffrouw gaf ons de lekker grote pizzadoos en trok het bonnenkaartje uit Eriks handen. "Oh nee, dat kan niet, dat is voor een Grandlolo en niet voor een Megalolo". Kaartje weg, nieuw kaartje met een stempeltje erop, waar ze "un pizza gratuit" op de achterkant schreef. "Jamaar, jamaar..." zei Erik in zijn beste Frans. Juffrouw in rap "ik ben een drukke pizzabakster en heb geen tijd voor toeristen die niets snappen"-uitleg dat hij de volgende keer zijn gratis pizza krijgt. Ik trek een sputterende naar Franse woorden zoekende Erik de pizzatent uit en we lopen naar de auto. "En toch klopt het niet", zegt mijn liefje. "Waarom krijgen we het kaartje niet terug, en zo'n stomme krabbel achterop, die kunnen wij er toch ook op zetten. Die gratis pizza krijgen we nooit".

Ik beloof hem om de volgende keer de (hopelijk gratis) pizza te halen.