Vandaag heeft mijn zus meegewandeld door de Corbières: 580 meter hoogteverschil en 13 kilometer in de (bijna) vrieskou. Petje af, want ze hield het (volledig ongetraind) goed vol en het was nog gezellig ook!De hele dag zeiden de meewandelende heren tegen me: "elle est belle, ta soeur". Op een gegeven moment zeg ik tegen mijn zusje, ze vinden je allemaal mooi, zus. Pfoe, zegt mijn zus, die Franse kerels zeggen dat tegen iedereen, stelt niets voor.
Toen ging ik daar even over nadenken (je hebt de tijd tijdens 13 km). Ik loop nu al 5 jaar elke week een hele dag door de bergen, onder andere met deze Franse heren en nog nooit, en dan werkelijk nooit, heeft iemand me verteld dat ik "belle" ben. Wel dat ik zo goed Frans spreek, dat ik goed wandelingen leid, dat ik zo'n leuk hondje heb, dat ik altijd zo lekker rustig blijf, maar nooit dat ik "belle" ben. Dus moet het waar zijn, dat van mijn mooie zus. Helaas heeft ze ook nog hersens en is ze (meestal) ook erg aardig. Zucht...
Ik sprak een oom in Australie en die vond haar 'cute' maar hij had haar al twintig jaar niet gezien. En een jongen op de middelbare school vroeg mij in de fietsenkelder of ik het broertje was van dat lekkere ding. Maar daar bedoelde hij jou mee...
BeantwoordenVerwijderen